Vandaag acteer ik in een commercial. Voor een drankmerk waar ik nooit van gehoord heb. Maar ik verdien er € 250 mee en de studio is op loopafstand van mijn huis. Dat is op zijn minst reden voor een feestje. Ik heb een outfit aan die niet past bij mijn leeftijd maar die velen van mijn leeftijd niet meer zouden passen. En terwijl ik een slokje neem van mijn koffie met rijstmelk en honing, hoor ik op de achtergrond het nieuws. Het Witte Huis gaat vrijwel zeker een oorlog in Syrië starten en het is nog steeds crisis op de huizenmarkt. Ondanks dat het ook crisis is op mijn banksaldo, prijs ik me gelukkig. Ik woon immers niet in Syrië en ben ook geen huizenbezitter.

Op mijn 38^e heb ik niet het gezinnetje wat ik voor ogen had en is mijn kleine driekamerwoning van pakweg 48 m² soms benauwend. Maar ik heb nog mijn dromen. Voor de buitenwereld leef ik er al een paar. Al 5,5 jaar geeft het zzp-erschap mij de ultieme vrijheid. Soms in pyjama teksten schrijven of redigeren voor de computer, soms glimlachend of huilend in een camera voor een commercial of televisiepilot. Als iemand mij vraagt of het goed gaat met mijn bedrijf, antwoord ik steevast: ‘Ik kan er van rondkomen.’ Dat het met moeite gaat, verzwijg ik. Mensen willen over het algemeen alleen leuke verhalen horen.

Écht goed, gaat het niet met mijn bedrijf. De eerste twee jaar leek het veelbelovend. Sparen lukte niet echt, maar dat zou later komen. Helaas brak ‘later’ de crisis uit. Die ik eerst in zijn gezicht uitlachte, maar later als ongenode gast in mijn huis moest opnemen. Nu lacht de crisis mij uit. Misschien begon de crisis bij mij al veel eerder dan dat de media erover berichtten. Als het slechter gaat, zoek ik er wel een parttime baan bij, dacht ik altijd. Ik wist toen nog niet dat twee jaar solliciteren niets zou opleveren. Ik word niet eens uitgenodigd. Te oud, als zzp’er te onbetrouwbaar, of gewoon een paar honderd mensen die beter op de functie passen. Want de afgelopen jaren werd het me wel duidelijk. Het aanbod tekstschrijvers/redacteuren/communicatiemedewerkers in Nederland is explosief. En ze reageren in groten getale op dezelfde vacatures. En er is altijd iemand “die beter op de functie past”.

Hoog tijd voor iets anders, zou je denken. Maar voor een Neerlandica en theaterwetenschapper is dat andere maar lastig te vinden. De meeste mensen hebben geen flauw idee van wat een theaterwetenschapper doet, laat staan kan. Wat wil ik echt? In ieder geval wil ik blijven doen waar ik blij van word. Maar als ik zzp’er wil blijven, moet er iets veranderen. Nog een jaar met een omzet van € 15.000 overleef ik niet. Dit betekent dat ik een nieuwe strategie moet ontwikkelen. Klagen en op de bank zitten gaat niet helpen. Daarom start ik vandaag dit boek, waarin ik laat zien wat er wél mogelijk is als je zzp’er bent. Als wapen tegen de crisis en tegen alle stress die het structurele rood staan veroorzaakt.

Ik ga met behulp van een loopbaancoach leren focussen op dat wat geld oplevert. Successen vieren, dankbaar zijn voor wat er wél is en na 100 dagen zien wat het me heeft opgeleverd. Mijn maandinkomen moet na 100 dagen op zijn minst verdubbeld zijn.