Vrijdag, weekend.
Althans, dat moet nog blijken. Vorig weekend had ik geen weekend. Ik stond op de boekenbeurs van Manuscripta en deelde een stand met onder andere de thrillerauteur die ik begeleid. Van de schamele dertien ‘Schemervluchten’ die ik verkocht (mijn debuutroman), kon ik de stand betalen en hield ik nog wat geld over. Ik probeerde niet jaloers te zijn op de thrillerauteur die in twee dagen tijd bijna tweehonderd boeken verkocht. Als zijn schrijfcoach was ik trots, als collega-schrijver jaloers. Het goede nieuws: ik heb bijna twintig aanmeldingen binnen van mensen die mijn thriller willen proeflezen, heb een paar uitgevers ontmoet en kan van het geld van de dertien Schemervluchten weer een week leven.

Tenminste dat dacht ik. Tot ik er eergisteren achter kwam dat ik naar de fietsenmaker moest vanwege een vermoedelijk lekke band. Reizen met de immer prijzen verhogende GVB is momenteel geen optie, dus ik baalde enorm.
‘Ik heb een lekke band.’
‘Laat eens zien?’ Dat wordt een nieuwe binnenband. Oh, ik zie dat er ook iets gerepareerd moet worden aan je remmen. Gisteren belden ze op: ‘En je buitenband moet ook worden vervangen want er zit een gat in. Wij adviseren de duurdere band, daar doe je langer mee.’

Het repareren van de fiets, kostte mij uiteindelijk vier Schemervluchten. Pikant detail: fietsenmakers plakken geen banden meer. Het is niet meer rendabel. Ongetwijfeld ook een effect van de crisis. De fietsenbandfabrikanten zullen er in ieder geval niet onder te lijden hebben, van dit nieuwe antiduurzame beleid. Misschien kan ik van fietsenmakers leren en stoppen met activiteiten ondernemen die niet rendabel zijn. Schrijven staat momenteel met stip op nummer één in die categorie, maar als ik daarmee stop komt dit boek niet af en mijn thriller ook niet.

Gelukkig heb ik vandaag ook nog activiteiten ondernomen die wel geld opleveren: het corrigeren van beleidsteksten voor een provincie in Nederland die daar budget voor heeft. Ik doe het al zo’n vijf jaar inmiddels. Uitdagend is het niet en leuk ook niet. Beleidsteksten zijn saai. Übersaai. Mensen bij de overheid kunnen niet goed schrijven. Ik heb ze schrijfcursussen aangeboden. Dat zou mijn werk op termijn overbodig maken, maar ik kan het passieve taalgebruik soms niet meer aanzien. Helaas was er gebrek aan animo, tijd of budget, dus heb ik mijn eigen graf kunnen omzeilen. Misschien maar beter ook, want het betaalt redelijk goed en ik kan het overal doen. In bed, in de trein, tijdens de opnames van een commercial of ergens op een zonnig terras. (Dit laatste komt trouwens niet heel veel voor. Mijn laptop is oud en het scherm is lastig leesbaar in de zon. Geld voor een nieuwe heb ik voorlopig niet. In plaats van op vakantie gaan met de half-Deen had ik natuurlijk beter een nieuwe laptop kunnen kopen).

In een opwelling van zelfdestructie besluit ik na het werk eens de omzetcijfers van de afgelopen 5,5 jaar te bekijken. Het is alsof er een rivier van ijskoud water over me heen wordt gestort. Alexandra, zo spreken de cijfers me streng toe, dit kan niet langer zo doorgaan. Maar hulp is nabij. Binnenkort heb ik mijn eerste coachingsessie bij een loopbaanadviseur. Die gaat me dan vertellen hoe ik meer moet focussen en me helpen met het maken van een ondernemingsplan voor Fabel, het nieuwe handelsmerk wat de komende tijd geld moet gaan opleveren. Ik mag me dan meer gaan richten op het geven van schrijftrainingen.

Er komt net een mailtje binnen. De opnames voor een bedrijfsfilm waar ik een rol in heb, zijn een week uitgesteld. Ik besteed nog een half uur op internet om te zien of er nog ergens acteurs voor nodig zijn om de uitgevallen acteerdagen te compenseren met iets anders. Iets wat misschien nóg veel leuker is. De omzetcijfers ben ik op slag vergeten. Old habits die hard.