In mijn boek noemde ik het een ‘top down’-strategie. Wat het inhoudt: als je iets nodig hebt van anderen kun je net zo goed beginnen bij de top. Als het niet lukt, kun je altijd nog een plan B bedenken. En als het een goed idee is, is er geen reden waarom de top er niet in mee wil gaan. Dus waarom genoegen nemen met minder? Klinkt logisch toch?

Vandaag denk ik aan die wijze les. Het gaat natuurlijk niet altijd goed. Alle grote uitgevers wezen het boek af toen ik tijdens het schrijven deze ‘top down’-strategie uitprobeerde. Ze vonden het goed geschreven, maar ze waren wat huiverig voor de verkoopbaarheid. Dus deed ik het maar zelf.

Daar was lef voor nodig en diezelfde lef heb ik vandaag weer nodig. 100 dagen dankbaarheid moet terechtkomen bij al die zzp’ers die hetzelfde duwtje in de rug nodig hebben als ik heb gehad. Ik gun het ze. Daarom verzamel ik al mijn moed en bel ik de grootste ZZP instantie van Nederland: stichting ZZP Nederland. Mijn vraag of ik een persbericht mag sturen over mijn boek wordt positief beantwoord. Op de energie van dankbaarheid stuur ik direct een mail erachteraan.

Niet veel later word ik gebeld door niemand minder dan Johan Marrink, de oprichter. Hij is bereid om mijn boek te lezen. Mijn hart maakt een sprongetje, ik vind het een eer. Ik ben nog steeds aan het bijkomen als het volgende telefoontje zich aandient. Ik herken het kengetal van Hilversum. Het is een redacteur van Spijkers met Koppen. Hij had via via gehoord over mijn boek en wilde weten of ik mijn verhaal in de uitzending wil komen doen. Het is nog niet definitief, maar de kans is groot dat ik zaterdag kom uitleggen waarom zzp’ers geen zielenpoten zonder pensioen zijn maar echte passiewerkers. Morgen weet ik meer.

Ik heb intussen al een paar lezingen staan voor inspiratiesessies voor zzp’ers en ondernemers. Niets is nog zeker en toch voel ik me goed. Want hoe heerlijk is het dat er zo veel moois aan de horizon verschijnt? Enkel en alleen omdat ik actie durfde te ondernemen. Mensen zijn bereid mijn verhaal aan te horen en te lezen. Wat wil ik nog meer? Inspireren. Dat anderen ook baat hebben bij alles wat ik nu meemaak. Dat vooral. Met een voldaan gevoel plak ik de laatste knalroze envelop dicht. Misschien kijkt Marrink raar op als hij die in zijn brievenbus vindt. Maar de enveloppen waren een cadeau van de uitgever van mijn debuutroman en je moet een gegeven paard niet in de bek kijken maar berijden.

Er zijn meer boekbestellingen binnengekomen en ik mag naar het postkantoor. Ik wens de lezers van mijn boeken heel veel leesplezier toe. En succes, vooral succes.

Het is echt waar: you are the master of your own universe.