Tijdens het ontbijt zie ik de gemiste oproep. Ik spring op. Deze keer niet vanwege een wesp die een snoekduik maakt naar mijn yoghurt met fruit of een spin die via mijn enkels omhoog kruipt. ‘Een castingbureau belt mij,’ roep ik enthousiast.

Mijn vriend kijkt me vragend aan en naast ons onderbreekt een Vlaams stel het gesprek. Met een blos op mijn wangen loop ik weg om mijn voicemail af te luisteren.

De meesten castingbureaus bellen niet. Ze mailen je. Als ze de moeite nemen je te bellen, ben je ofwel “favoriet van de klant” en heb je grote kans op een opdracht, of – nog beter – je bent geboekt en de shoot vindt al binnen 48 uur plaats.

In beide gevallen, hoe verheugend ook, zal ik er niet van profiteren. Of ik nu in juli op vakantie ga of in augustus, elk jaar weer is het hetzelfde liedje: terwijl ik vakantie aan het vieren ben komt er geen geld binnen en loop ik minstens één leuke of grote opdracht mis. Het is één van de horrorscenarios van zzp’ers in mijn vakgebied. Bij het afluisteren van mijn voicemail wordt mijn vermoeden bevestigd. Deze keer betreft het een klus waar ik met een paar uur werk duizend euro zou verdienen in een tv-commercial van een biermerk. Ik dwing mezelf om er niet te lang over na te denken. Op vakantie hoor je te genieten en zeker niet te klagen. Er zijn genoeg mensen die niet eens op vakantie kunnen. Misschien moet ik sowieso gevlijd zijn dat ze aan mij dachten. Ik negeer het negatieve stemmetje in mijn achterhoofd dat me venijnig laat weten dat ze waarschijnlijk alleen maar aan me dachten omdat andere modellen ook met vakantie waren. Ach, nu wordt iemand anders heel blij en die kan het misschien wel beter gebruiken dan ik.

Als ik later naast het zwembad lig, dringen het gekraai van de haan bij de buren, het gehuil van een baby en de zachte bries nauwelijks tot mij door. De strakblauwe lucht is iets waar ik in Nederland gewoonlijk gelukkig van word. Net als momenten vinden om eindelijk stapels boeken te lezen. Toch worden de twee boeken naast mij slechts aangeraakt door streling van de zon. In mijn hoofd ben ik al een uur aan het mijmeren over de vorm van een boek waar een grote uitgever interesse in toonde. Ik probeer me te herinneren wat ik hierover altijd tegen schrijfcursisten zeg. Het helpt niet, want jezelf coachen is een apart vak dat ik nog onvoldoende beheers. Ik zit vast. Muurvast. Gefrustreerd sta ik op en zoek ik in ons huisje mijn laptop, om hem even later weer dicht te klappen. Het gaat niet lukken vandaag.

Ik check mijn banksaldo. Tot mijn verheuging is er weer wat geld binnengekomen, maar niet van de twee facturen die het langste openstaan. Een nieuwe klant bleek een slechte betaler. Het is iets waar veel zzp’ers tegenaan lopen. Gelukkig heb ik dat opgelost door lid te worden van stichting ZZP Nederland die de belangen van zzp’ers behartigt. Nu mag de wanbetaler voortaan communiceren met de incassoservice waar ik als lid gratis gebruik van maak. Er komt een mail binnen met een uitnodiging van een organisatie die ik benaderde om te vragen of ik hun sprekers mag coachen. Tot mijn vreugde willen ze me ontmoeten.

Even later zit ik tevreden een glaasje port te drinken op de patio, uitkijkend op het groen van Via Nova de Poiares, nabij Coimbra in Portugal. Ik kreeg vandaag een opdracht, er zijn facturen betaald en mogelijk heb ik een nieuwe klant binnengehaald. Tot zo ver gaat het goed op vakantie. Nu ja, vakantie…