Foto: H. Bracke

Het huis is – redelijk – opgeruimd, mijn jetlag heeft het feest verlaten en de stilte omringt me.

Een ideaal moment om het schrijven van mijn nieuwe boek op te pakken. Maar onrust jaagt mij op en ik zet in plaats daarvan wat lijntjes uit in het kader van Het Grote Plan. Als ondernemer moet ik meer doen wat meer oplevert – saai, ik weet het. Want het betekent dat de schrijver in mij af en toe via de achteruitingang het pand wordt uitgeschopt. 

Regendruppels van inspiratie vallen onverstoord op mij neer, maar de bui zet niet altijd door en vertaalt zich niet altijd naar een meesterlijk schrijfwerk. Het is niet erg. Niet elke druppel is even waardevol. Ik weet dat als de roep groot genoeg is, ik er gehoor aan zal geven – zo lang ik tussen de bedrijven door maar blijf luisteren.

Misschien kan ik leren van de Cubanen. Als je moet wachten op een huurauto zeggen ze: “Het komt laat, maar het komt zéker.” Inderdaad hadden we zeven uur later onze huurauto. En ze maken er wat van, die Cubanen. Met muziek als rode draad in hun leven.

Cuba, uitzicht op Trinidad

Er is dus geen reden om vandaag het schrijven van mijn nieuwe boek niet op te pakken, maar het komt zeker, hoewel soms later, wanneer de roep groot genoeg is en de bui de ondernemersonrust zal wegspoelen.

In de tussentijd krijgt ondernemen toch voorrang. Prioriteiten en discipline, ik blijf het vieze woorden vinden maar ik heb ze nodig. Op vakantie gaan is namelijk niet goed voor je kwartaalomzet en ik ben pas een week terug. Er is dus genoeg te doen.